Grzecznie.

Słyszysz tą muzykę w głowię? Weekend nadchodzi. Chciałabym się uśmiechać, ale nie potrafię. Przygniotło mnie ostatnio wszystko. Czemu moja główka godzi się z rzeczami, na które kiedyś reagowałam płaczem i bólem. Co za znieczulica. Skończyłam się przejmować, albo staram się być w jakimś stanie w którym się niczym nie przejmuję, co się dzieję dookoła? Nie mam sił, żyję z dnia na dzień; nie pamiętam żeby słońce o poranku kiedykolwiek mnie tak cieszyło. A ja siadam, na parapecie, palę papierosa, Zastanawiam się co zrobię przez kolejne godziny; ostatnimi dniami siedzę zawalona notatkami z fizjologii i czuję jak mózg mi się gotuję. Nie jest łatwo, ale kto powiedział,że na studiach właśnie tak będzie? Nie uśmiecham się; znowu kurwa. Czuję się jak... Nie wiem sama, mam 21 lat, dni spędzam ucząc fizjologii człowieka, wieczory czytając Harrego Pottera. Nie dzieję się, uwierz. Z jednej strony dobrze, ale źle. Czuję się jak kaktus, który nie musi być podlewany zbyt często; chyba mam na razie dość wrażeń, mam ich duży zapas. No i boję się, znów to samo pierwszego kwietna. Ale jest jeszcze jedno... uwierz, napiłabym się wódki, ale jeszcze miesiąc. Nie rozlatuję się, lecz też nie trzymam.